Human angle

నేను ఓ మధ్యతరగతి కుటుంబం నుంచి వచ్చిన అమ్మాయిని. మా ఇంట్లో నేనొక్కదాన్నే ఆడపిల్లని కావడం తో నన్ను గారాబం గా పెంచారు. పెళ్లి వయసు వచ్చాక అందరిలాగే నాకు కూడా నా తల్లితండ్రులు పెళ్లి చేసి పంపేయాలనుకున్నారు.

కానీ, కొడుకులు లేని నా తల్లి తండ్రులకి నేనే ఆధారం అవ్వాలనుకున్నాను. నాకు నచ్చిన ఉద్యోగం చేసి మా నాన్నకి సపోర్ట్ గా నిలిచాను. నన్ను నేను చూసుకున్నప్పుడల్లా గర్వం గానే ఫీల్ అవుతుంటాను.

representative image

కానీ, ఈ సమాజం మాత్రం అందరిలా నన్ను మార్చేయాలని చూస్తూ ఉంటుంది. అందరిలా పెళ్లి చేసుకుని, అందరిలా పిల్లల్ని కనేసి.. ఆ తరువాత ఏమి ఉద్దరించాలో ఈ సమాజానికేమి తెలుసు..? ఆఫీస్ కు వెళ్లి ఇంటికి వచ్చేలోపు ప్రతి వాడి చూపులు మెడలో మంగళ సూత్రాలున్నాయా.. కాలికి మెట్టెలున్నాయా అని వెతుకుతుంటాయి. అవి కనపడకపోతే వాళ్ళ కళ్ళకి కామపు మబ్బులు కమ్ముతాయి. ఎప్పటిలా ఇవే ఆలోచనలతో ఆఫీస్ కు బయలుదేరిన నాకు వర్షం అడ్డొచ్చింది.

representative image

రోడ్డు దాటి బస్టాప్ షెల్టర్ కి చేరేసరికి వర్షం లో తడిసిపోయాను. నా బట్టలు కూడా తడిసిపోవడం తో, అక్కడ చాలా మంది అబ్బాయిలు కామం తో కళ్ళు మూసుకుపోయి గుడ్లప్పగించి తదేకం గా చూస్తున్నారు. నాకు వెంటనే జ్ఞానోదయం అయి స్కార్ఫ్ తీసి కప్పుకున్నాను. ఇలాంటి వారి కళ్ళ నుంచి తప్పుకోవడానికి ఆడవాళ్లు ఎన్ని పాట్లు పడతారో ఆ బ్రహ్మ కే ఎరుక. మృగాళ్లు తమ బుద్ధులు పోనిచ్చుకోనంతకాలం ఆడవాళ్ళ బట్టలు ఎలా వేసుకున్నా ఇక్కట్లు తప్పవు అని మనసులో అనుకుంటూ బస్సు కోసం వెయిట్ చేసాను.

representative image

ఈరోజు లేచిన వేళా విశేషమేమిటో గాని, అన్ని పనులు ఆలస్యమవుతూనే ఉన్నాయి. విసుగ్గానే ఆఫీస్ కు చేరుకున్నాను. నేను వెళ్ళేసరికే అక్కడ అంతా గందరగోళం నెలకొని ఉంది. మా ఆఫీస్ లో చిన్న ఫైర్ ఆక్సిడెంట్ జరిగింది. ఆఫీస్ లోని కంప్యూటర్ ప్లగ్ ఇన్స్ పెట్టె బోర్డు దగ్గర షార్ట్ సర్క్యూట్ జరగడం తో మంటలు అలుముకున్నాయి.. ఓ గది మొత్తం ఆ మంటలు వ్యాపించాయి. నేను ఆఫీస్ దగ్గరకి వెళ్లేసరికి నా ఫ్రెండ్ ని హడావిడిగా అంబులెన్స్ లో ఆసుపత్రికి తరలిస్తున్నారు.

representative image

మంటలు వ్యాపించిన గదిలోనే ఆమెకూడా ఉండడం తో, ఆమె శరీరానికి కూడా మంటలు అంటుకున్నాయి. ఆమె తో పాటు నేనూ ఆసుపత్రికి వెళ్ళాను. కాలిన గాయాలతో ఆమె విలవిలలాడుతుంటే.. మనసు చివుక్కుమంది. ఒక్క క్షణం నాకు అప్పటివరకు జరిగిందంతా గుర్తుకు వచ్చింది. ఇంటి దగ్గర బయలుదేరి ఆఫీస్ కి వచ్చేవరకు నా పరిస్థితి కూడా అలానే ఉంది. నా మనస్సు కూడా దహించిపోతున్న బాధను అనుభవించింది. నా ఫ్రెండ్ శరీరానికి మంటలవలన గాయాలయితే, నా మనసుకి కామపు చూపుల్తో మంట అంటుకుంది. అంతే తేడా..!

ఈమె గురించి చూస్తే చప్పట్లు కొట్టకుండా ఉండలేరు. నిజంగా ఈమె జీవితం ఎంతో స్ఫూర్తిదాయకం. ఈమెను కనుక ఎవరైనా ఆదర్శంగా తీసుకుంటే కచ్చితంగా సరైన మార్గంలో నడుస్తారు.

ఆమె ఆలోచనని విన్న తల్లిదండ్రులు తప్పుపట్టారు. అయినప్పటికీ తాను అనుకున్నది సాధించింది. ఆమె అనుకున్నది ఎలా సాధించింది..?, ఎలా ఆమె సక్సెస్ ని అందుకుంది అనేది ఇప్పుడు మనం చూద్దాం.

ఆమె బాగా చదువుకుంది. కానీ ఎంత శ్రమించినా ఉద్యోగం మాత్రం రాలేదు. దీంతో ఆమెకి ఒక ఆలోచన వచ్చింది. తల్లిదండ్రులకు ఆమె యొక్క ఆలోచన గురించి చెప్పింది. ఆమె ఆలోచన విన్న తల్లిదండ్రులు అస్సలు ఒప్పుకోలేదు. ఆమెను నిరాశ పరచిన ఆమె వెనుకకు మాత్రం వేయలేదు తాను అనుకున్నది సాధించాలని ముందడుగు వేసింది. ఆమె ఉద్యోగం కోసం ప్రయత్నాలు చేస్తున్నప్పుడు కరోనా మహమ్మారి వచ్చింది.

దీనితో ఉద్యోగం రాలేదు. అందుకని ఆమె పశ్చిమ బెంగాల్ లోని హెబ్రా రైల్వేస్టేషన్లో ఒక చిన్న షాపు అద్దెకి తీసుకుని టీ స్టాల్ ను మొదలు పెట్టింది. మొదటి రోజు వచ్చిన కష్టమర్స్ అందరికీ ఆమె టీ ని ఫ్రీ గా ఇచ్చింది. తను షాప్ కి ”మా ఇంగ్లీష్ చాయ్ వాలా” అనే పేరు కూడా పెట్టింది. పేరు కాస్త విభిన్నంగా ఆకట్టుకునేలా ఉండడంతో ఆ షాప్ బాగా ఫేమస్ అయిపోయింది.

ఆమె ఉద్యోగం లో ఫెయిల్ అయినా సంపాదించాలనే కలను మాత్రం నిజం చేసింది. ఉద్యోగం రాలేదని నిరాశ పడి చాలా మంది ఆత్మహత్యలు చేసుకుంటున్నారు. కానీ ఈమె మరొక దారి వెతుక్కుంది. సంపాదించడానికి చక్కటి మార్గం ఎంచుకుని స్ఫూర్తిగా నిలిచింది. నిజంగా ఇలాంటి వాళ్లు ఎందరికో ఆదర్శం.

ఒక ప్రశ్నకి ప్రపంచం మొత్తంలో ఎక్కడినుంచైనా సమాధానం దొరికే చోటు కోరా. ఇందులో ఎంతో మంది ఎన్నో రకాల ప్రశ్నలు పోస్ట్ చేస్తే, దానికి ఎంతో మంది తాము ఏం అనుకుంటున్నాం అనేది వ్యక్తపరుస్తారు. అలా కొంతకాలం క్రితం ఒకరు “మీ పార్టనర్ పై మీకు ఉన్న ఆకర్షణ మీలో ఏ విధంగా మార్పుని తెచ్చింది?” అనే ప్రశ్నని కోరా లో పోస్ట్ చేశారు. అందుకు శ్వేత గార్గ్ ఈ విధంగా సమాధానం ఇచ్చారు.

“మాది లవ్ మ్యారేజ్ కాదు. భారతీయ సంప్రదాయం ప్రకారం జరిగిన అరేంజ్డ్ మ్యారేజ్. నాకు అప్పుడు 19 సంవత్సరాలు. నాకు యాక్టర్ అవ్వాలనే కల ఉండేది. అంత తొందరగా పెళ్లి చేసుకోవాలనే ఆలోచన నాకు లేదు. అందుకే వద్దని చెప్పాను. జూన్ 2013 లో మా అమ్మకి క్యాన్సర్ ఉందని తెలిసింది. మా అమ్మ నేను తనని ఎంత తొందరగా వీలైతే అంత తొందరగా పెళ్లి చేసుకోవాలని అనుకున్నారు.

నా భర్తకి నాకు పది సంవత్సరాల ఏజ్ డిఫరెన్స్ ఉండడం నాకు అంత బాగా అనిపించలేదు. ఏమవుతుందో? ఎలా ఉంటుందో? అతను నాకంటే చాలా పెద్దవాడు. నేను అసలు ఎలా అడ్జస్ట్ అవుతానో? ఇలాంటి చాలా ప్రశ్నలు నా మెదడులో ఉన్నాయి. నాకు ఇంక వేరే ఆప్షన్ లేదు. డిసెంబర్ 2013 లో మేం పెళ్లి చేసుకున్నాం. అలా మా ఇద్దరి జర్నీ మొదలైంది.

పెళ్లవ్వక  ముందు నేను ఇంట్రవర్ట్ ని. నా యాక్టింగ్ మోడలింగ్ అనే డ్రీమ్స్ వల్ల ఇంట్లో గొడవలు అవడంతో నేను మా తల్లిదండ్రులతో అలాగే బ్రదర్ తో మాట్లాడే దాన్ని కాదు. కానీ నా పెళ్లి అయిన నెల తర్వాత వాళ్లు బాగా గుర్తు వచ్చే వాళ్ళు. అప్పుడే నాకు కుటుంబం ఎంత ముఖ్యమో అనే విషయం అర్థం అయ్యింది. ప్రతి సండే నా భర్త నన్ను నా కుటుంబం దగ్గరికి తీసుకెళ్లే వాళ్ళు. నా తల్లిదండ్రులను కూడా తన తల్లిదండ్రులలానే ట్రీట్ చేసేవారు.

నన్ను ఎప్పుడూ ఇంటి పనులు చేయమని బలవంతం చేయలేదు. రోజులు గడిచేకొద్దీ నేను ఇంకా మంచి వ్యక్తిని అవుతున్నాను. నా భర్తని ఇష్టపడటం మొదలు పెట్టాను. కానీ నా కెరీర్ విషయంలో మాత్రం హ్యాపీగా లేను. నాకు ఏదో ఒకటి సాధించాలి అని ఉండేది. ఇప్పుడైతే నా కలలు మారాయి. సివిల్ సర్వీసెస్ లో జాయిన్ అవ్వాలి అని ఉండేది. నాకు నా భర్త పూర్తి సపోర్ట్ ఇచ్చారు. 2014 సెప్టెంబర్ లో నాకు అబ్బాయి పుట్టాడు.

నాకు ఎప్పుడూ యాక్టర్ అవ్వాలని కల ఉండేది అందుకే లుక్స్ విషయంలో నేను చాలా జాగ్రత్తగా ఉండేదాన్ని. కానీ ప్రెగ్నెన్సీ తర్వాత నాకు పింపుల్స్ వచ్చాయి. స్ట్రెచ్ మార్క్స్ వచ్చాయి. జుట్టు రాలిపోవడం మొదలైంది. అప్పుడు కూడా నా భర్త నాతో మామూలుగానే ప్రవర్తించేవారు. లుక్స్ గురించి అంత పట్టించుకోవద్దు అని చెప్పేవారు. సంతోషంగా ఉండమని అనేవారు.

ఇప్పుడు నాకు నా భర్త ఇంకా నా కొడుకు జీవితం అయ్యారు. నేను నా భర్తని ఎంతో గౌరవిస్తాను. మేమిద్దరం మా కుటుంబానికి ఒక ఐడియల్ కపుల్. ఒక్కొక్కసారి మనకు ఏది మంచిదో మనకి తెలియదు. కానీ మన తల్లిదండ్రులకు తెలుసు. ఇవాళ నా భర్తని నాకు లైఫ్ పార్టనర్ గా ఎంచుకున్నందుకు నా తల్లిదండ్రులకు నేను థాంక్స్ చెప్తున్నాను. నన్ను హ్యాండిల్ చేయగలిగే వ్యక్తి నా భర్త మాత్రమే” అని చెప్పారు.

image credits: quora/shweta-garg

ఒక చిన్న అగ్గిపుల్ల ఒక పెద్ద అడివిని దగ్దం చేయగలదు అదే విధంగా మనం చిన్న పిల్లల మనసుల్లో నాటే కొన్ని ఆలోచనలు వాళ్ల జీవితాలనే చిన్నాభిన్నం చేసే ప్రమాదాలున్నాయి అనడానికి ఈ కథే ఉదాహరణ . ఇది కథకాదు నిజంగా జరిగినది.ఈ సమస్య తీవ్రత తెలియాలంటే ఈ కథ చదివితీరాల్సిందే.

ఇది కథ కాదు…నాలుగేళ్ళ కింద మా మేనత్త కూతురి నుండి నాకొక ఫోన్ వచ్చింది
ఫోన్ లిఫ్ట్ చేసి హలో అన్నాను, అటు నుండి ఏడుపు..ఏమైంది సునితక్క ఎందుకు ఏడుస్తున్నావ్ అన్నాను.
బిడ్డకు జ్వరం వచ్చింది ఫీట్స్ వస్తున్నాయ్ రా అని కంగారు పడుతూ చెప్పింది
వాళ్ళ ఫ్యామిలీ లో ఎవరు ఎడ్యుకేటెడ్ కాదు తన కడుపులో పాప ఉండగానే భర్త కాలం చేసాడు.. కడుపులో పెరుగుతున్న బిడ్డ కోసం మళ్ళీ పెళ్లి చేసుకోకుండా వాళ్ళ అమ్మ వాళ్ళింట్లోనే ఉంటూ పొలం పనులకు వెళ్లి బిడ్డను చదివించుకునేది..

పాప 5th క్లాస్ అయ్యాక 6th క్లాస్ గురుకుల పాఠశాలలో సీటు వచ్చింది..
ఫోన్ లో ఆమె మాటలు విన్నాక వెంటనే కరీంనగర్ హాస్పిటల్ తీసుకు రమ్మన్నాను.. రెండు గంటల్లో వాళ్ళు కరీంనగర్ వచ్చి కాల్ చేశారు. అప్పటికే నేను హాస్పిటల్లో మాట్లాడి పెట్టాను.. పాప చాలా నీరసంగా విపరీతమైన జ్వరం తో బాధ పడుతుంది హాస్పిటల్ వచ్చాక రెండు సార్లు ఫీట్స్ వచ్చాయి .డాక్టర్లు అన్ని పరీక్షలు చేశారు MRI తో సహా అన్ని రిపోర్టులు నార్మల్..పాపను ICU లో లో అడ్మిట్ చేసి observation పెట్టారు. మూడు రోజుల్లో గంటకి ఒకసారి ఫిట్స్ వచ్చాయి. మూడు రోజుల తరువాత పాప కళ్ళు ఆల్మోస్ట్ కోమ లోకి వెళ్ళింది..

డాక్టర్ పిలిచి పాప ను హైదరాబాద్ తీసుకెళ్లడం బెటర్ అన్నారు.. కానీ ఎలా వాళ్ళ దగ్గర ఆ మూడు రోజుల బిల్లు కట్టడానికే డబ్బులు లేవు ఆలస్యం చేస్తే పాప బతకడం కష్టం అన్నారు. వాళ్ళ ఫ్యామిలీ మొత్తం నా నిర్ణయం మీద డిపెండ్ అయి ఉన్నారు.ఏదైతే అధైయింది పాప ను ఎలా అయినా బతికించాలి అని వెంటనే మా సునీతక్క వాళ్ళ అన్నదమ్ముళ్లతో మాట్లాడాను. మీరు ఏం చేస్తారో ఎవరి కాళ్ళు పట్టుకుంటారో తెలీదు. మీకు ఉన్నది ఒక్క కోడలు బతికించడం మీ చేతుల్లోనే ఉంది ఎలా అయినా డబ్బులు అరెంజ్ చేయమని చెప్పాను..

మా సొంత బావ కి ఫోన్ చేసి పరిస్థితి చెప్పిన ఆయన వెంటనే 60 వేల వరకు సర్దాడు. మా సునితక్క వాళ్ళ తమ్ముళ్లు కూలి పనులు చేసుకుని బతికే వాళ్ళు . వాళ్లు ఎవరికి ఫోన్ చేసిన రూపాయి దొరకలేదు .
ఇక వాళ్ళ భార్యలు ముందుకు వచ్చి మెడలో ఉన్న పుస్తెలు కొదవ బెట్టి ఇస్తాం. పాప ను హాస్పిటల్ తీసుకుని వేళ్ళు అన్న అన్నారు.. చాలా బాదేసింది. ఇక ఏ మాత్రం ఆలస్యం చేయకుండా  హాస్పిటల్ తీసుకు వెళ్ళాను .

నాతో పాప అమ్మ ,వాళ్ళ చిన్న మేనత్త కొడుకు వచ్చారు. హాస్పిటల్ లో 12 రోజులు ఉన్నాం. ఎన్ని టెస్టులు చేసిన అసలు ఫిట్స్ ఎందుకు వస్తున్నాయో అర్థం కాక డాక్టర్లు తల పట్టుకున్నారు. హాస్పిటల్ వెళ్ళాక నాలుగవ రోజు పాప కి స్పృహ వచ్చింది. కానీ ఫీట్స్ మాత్రం ఆగలేదు. ఎం చేయాలో అర్థం కాలేదు. లాస్ట్ కి ఒక డాక్టర్ వచ్చిన్యూరో సెంటర్ కి సెకండ్ ఒపీనియన్ కోసం రిఫర్ చేశారు.

డాక్టర్ అన్ని పరీక్షలు చేసాడు. అన్ని రిపోర్ట్స్ నార్మల్ వచ్చాయి. ఆయన పాప తో మాట్లాడాలి, మీ అందరు బయటే ఉండమని, పాపను ఆయన క్యాబిన్ లోకి తీసుకు వెళ్లి అరగంట తరువాత నన్ను లోపలికి రమ్మన్నాడు .
నేను వెళ్లి సార్ పాప కి ఏమైంది అన్నాను. ఆయన ఏమి మాట్లాడకుండా పాప నానమ్మ ఎవరు ఇక్కడికి వచ్చిందా? అని అడిగాడు .లేదు సార్ అన్నాను .మంచిది వస్తే మాత్రం నా చేతుల్లో సచ్చేది అన్నాడు .ఎందుకు సార్ ఏమైంది? అని అడిగితే అప్పుడు చెప్పాడు పాపకి ఏం జరిగింది అని..జరిగిన విషయం ఏంటంటే పాప ఆడుకోవడానికి రోజు బయటకు వెళ్తే వాళ్ళ నానమ్మ పాప ను దగ్గర తీసుకుని నువ్ ఆడుకోవడానికి బయటకు వెళ్తే నిను కామన భూతం ఎత్తుక పోతాది. బయట భూతాలు ఉన్నయ్ అని రోజు దెయ్యం కథలు చెప్పెదట .

దానికి తోడు పాప హాస్టల్ లో ఉన్న స్నేహితురాలు రోజు దెయ్యాల గురించి మాట్లాడుతుంటే, పాప నిజంగానే దెయ్యాలు ఉన్నట్టు భ్రమలోకి వెళ్ళిపోయింది. పాప వాళ్ళ ఇంటి దగ్గర ఉండే ఒక ముసలామెకు మంత్రాలు వస్తాయి అని పాప ముందే అందరూ మాట్లాడుకోవడం విని ఆ ముసలామేనే దెయ్యం లా ఉహించుకుం.ది ఆ ముసలామేనే రోజు ఆమె మీదకు వచ్చినట్టు ఉహించుకునేది..అలా ఉహించుకున్న ప్రతి సారి ఫీట్స్ లాగ వచ్చి స్పృహ కోల్పోయేది.. ఆమెకు ఒంట్లో ఏ సమస్య లేదు ఉన్న సమస్య అల్లా ఆమె మనసులో పాతుకు పోయిన భయం. ఆ భయమే ఆమె ప్రాణం మీదకు తెచ్చింది అని డాక్టర్ పాప కు జరిగింది మొత్తం వివరించాడు..

మరి సొల్యూషన్ ఏంటి సార్ అన్నాను. సొల్యూషన్ ఏమి లేదు పాప ను డిశ్చార్జ్ చేసుకుని ఇంటికి తీసుకెళ్లి పాప లోని భయాన్ని తీసేస్తే చాలన్నాడు. నేను సరే అని పాప ను హాస్పిటల్ నుండి బయటకు తీసుకు వచ్చి, తిరిగి పాప ను ఒక హోటల్ కి తీసుకెళ్లాను. అక్కడ పాప, నేను ఇద్దరమే ఉన్నాం. పాప సైలెంట్ గా కిందకు చూస్తూ కూర్చుంది. నేను మెల్లగా పాపతో మాట కలిపి ఏమైంది మమ్మి డల్ గా ఉన్నావ్ అని అడిగా పాప నుండి సమాదానం లేదు.
మళ్ళీ అడిగా నో రెస్పాన్స్. భుజం మీద చేయి వేసి ఏమైంది రా ఆకలిగా ఉందా ఏమైనా తింటావా అని అడిగా లేదు అన్నట్టు తల ఊపింది పోనీ ఏమైనా తాగుతావా అని అడిగా పాప సైలెంట్ మళ్ళీ అడిగా నువ్వేం కావలి అన్నా తెస్తా ఏం తాగుతావ్ మమ్మి అని అడిగా పాప సైలెంట్.

నాకు అనుమానం వచ్చి నవ్వుతూ కామెడీగా గా పోనీ రక్తం తాగుతావా అన్నాను. పాప చూపు మారింది. నా అనుమానం బలపడింది నేను మళ్ళీ నవ్వుతూ ఏ రక్తం కావాలిరా కోడి రక్తమా? మేక రక్తమా? అని అడిగా. పాప ఉహు అని తల ఊపింది మరేం కావాలి రా అని అడిగితే పాప మెల్లగా సిగ్గు పడుతూ విచిత్రమైన చూపులు చూస్తూ బాబాయి బాబాయి మరి మల్ల అమ్మకు చెప్పకు నాకు నాకు మనిషి రక్తం తాగాలని ఉంది అని గొణుగుతూ చెప్పింది .అది విని నా రోమాలు నిక్క బొడిచినయ్ కరెక్ట్ గా చెప్పాలి అంటే నాకు కింద తడిసిపోయింది..నేను అయినా కూడా భయం చూపించకుండా సరే మమ్మి ఇంటికి పోయాక తెచ్చి ఇస్తా ముందు టిఫిన్ తిను అని చెప్పి పాప తో ఇక మనసు విప్పి మాట్లాడటం మొదలు పెట్టాను. పాపకు ఏం జరిగిందో పాప కె మొత్తం వివరించి చెప్పిన నీ సిచ్యువేషన్ ఇది ఇందువల్ల నువ్ ఇలా అయ్యావ్ అని చెప్పిన పాప అమాయకంగా మరి బాబాయి నాకేమైన ఆయితదా అని అడిగింది
నేను ఏమి అవదురా, అమ్మ నీ కోసమే బతుకుతుంది. నువ్ బాగుంటే అమ్మ బాగుంటుంది. దెయ్యాలు భూతాలు ఏమి లేవు అని కొన్ని ఉదాహరణలు చెప్పి పాప లోని భయాన్ని తీసేయడానికి ట్రై చేసాను..

నేను తిరుపతి లో కొన్న దండ నా మెడలో నుండి తీసి పాప మెడలో వేసి ఇది ఉంటే ని దగ్గరకు ఏ దయ్యం రాదు ఒకవేళ వచ్చినట్టు నీకు అనిపిస్తే మనసు లోనే ఒక మాట అనుకో ఓ దెయ్యం నువ్ నా దగ్గరకు రాకు చల్ దొబ్బేయ్ అని మనసులోనే తరిమేయ్ అని పాప ను మెల్లగా ట్యూన్ చేసానుపాప నేను చెప్పింది చెప్పినట్టు చేస్తా తల ఊపింది ఆ క్షణం నుండి ఇప్పటి వరకు పాపకు మళ్ళీ ఫీట్స్ రాలేదు ఎప్పటి లాగే నార్మల్ అయింది..కానీ ఆ 12 రోజుల్లో 3 లక్షల రూపాయలు ఖతం..దెయ్యాలు భూతాలు మంత్రాలు అని పిల్లల ముందు మాట్లాడితే ఏమవుతదో ఆ రోజు అర్థం అయింది. చివరికి పాప సేఫ్.

ఇది శ్రీనివాస్ సర్ల అనే వ్యక్తి తన జీవితంలో ఎదురైన అనుభవాన్ని ఫేస్ బుక్ లో శేర్ చేసుకున్నారు . ఇప్పుడు అర్దమైంది కదా మనం ఆషామాషిగా చేసే చిన్న చిన్నపొరపాట్లు జీవితకాలం పాటు సరిదిద్దుకోలేని నష్టాన్ని మిగులుస్తాయి . పిల్లల మెదడులో తెలివిని , ధైర్యాన్ని నింపే కథలు చెప్పాలి కాని భయపెట్టేవి కావు. మారుతున్న సమాజంతో పాటు సమాజానికి అనుగుణంగా పిల్లల్ని మానసికంగా , శారీరకంగా సిద్దం చేయాలి తప్ప మొక్కను చెట్టుగ మలచడానికి చూడాలి కాని మోడు వారేలా చేయకూడదు.

బెంగళూర్ కు చెందిన పట్టాభిరామన్ వయసు 74 సంవత్సరాలు. ఈ వయసులో కూడా ఆయన ఆటో నడుపుతూ ఉంటారు. ఇదంతా ఎందుకు అని అడిగితే.. నా గర్ల్ ఫ్రెండ్ కోసమే అని నవ్వేస్తారాయన.. ఆ తరువాత ఆయనే చెప్తారు.. తన భార్యని తాను గర్ల్ ఫ్రెండ్ అనే పిలుస్తానని.. భార్యని ప్రియురాలిగా చూసుకోవాలి తప్ప సేవకురాలిగా కాదని చెప్తారు.

గత పదునాలుగేళ్లుగా ఆటోని నడుపుతున్న పట్టాభిరామన్ గతంలో ఓ ప్రైవేట్ స్కూల్ లో టీచర్ గా పని చేసారు. భార్య అంటే ఎనలేని ప్రేమ కలిగిన రామన్ కథ ఓ పాసెంజర్ ద్వారా అందరికి తెలిసింది.

బెంగళూర్ లో నికిత అయ్యర్ అనే ఓ ఉద్యోగిని తన జీవితంలో జరిగిన ఓ పరిచయాన్ని లింక్డ్ ఇన్ లో పంచుకుంది. ఆ పోస్ట్ ఎందరినో ఆకట్టుకుంది. ఎంతగానో వైరల్ అయ్యింది. ఆ పోస్ట్ ఎవరి గురించో కాదు. రామన్ గురించే. ఓ రోజు నిఖితా అయ్యర్ ఆఫీస్ కు వెళ్ళడానికి బయటకు వచ్చింది. ఓ వైపు ఆఫీస్ కు లేట్ అవుతున్న సమయంలో తాను బుక్ చేసుకున్న ఉబెర్ ఆటో డ్రైవర్ రోడ్డు మధ్యలోనే వదిలి వెళ్ళిపోయాడు. నా ఆఫీస్ ఊరికి చాలా దూరం. అసలే కంగారులో ఉన్న టైం లో ఓ పెద్దాయన గమనించి ఎక్కడకి వెళ్ళాలి అని అడిగాడు. అతని వయసు చూసి సరిగ్గా తీసుకెళ్లగలడో లేదో అని భయపడ్డాను.

కానీ అతను చాలా స్వచ్ఛమైన ఇంగ్లీష్ మాట్లాడుతున్నాడు. ఆఫీస్ కు లేట్ అవుతుందన్న భయంతో అతని ఆటోని ఎక్కాను. ఒక ఆటో డ్రైవర్ అయ్యుండి ఇంత మంచి ఇంగ్లీష్ ఎలా మాట్లాడగలుగుతున్నారు అని ఆయన్ని అడిగాను. గతంలో ఓ ఇంగ్లీష్ లెక్చరర్ గా పని చేసానని చెప్పుకొచ్చారు. మరి ఆటో ఎందుకు నడుపుతున్నారు అని అడిగితే.. నా 45 నిమిషాల ప్రయాణంలో ఆయన తన కథని చెప్పుకొచ్చారు.

ఆయన పేరు పట్టాభిరామన్, ఎం.ఏ, ఎం.ఇడి చేసారు. కానీ, బెంగళూరు కు వచ్చాక ఆయనకు ఎవరూ లెక్చరర్ ఉద్యోగం ఇవ్వకపోవడంతో ఆయన విసిగిపోయి తిరిగి ముంబై కి వెళ్లిపోయారు. 60 ఏళ్ళు నిండే వరకు అక్కడ లెక్చరర్ గా పని చేసి.. తర్వాత బెంగళూర్ కు వచ్చి ఆటో నడుపుకుంటున్నారు. ప్రైవేట్ గా పని చేసే లెక్చరర్లకు పెన్షన్ ఉండదు. తిరిగి టీచర్ గానే పని చేయాలన్న.. 15 వేలకు మించి జీతం రాదు. అదే ఆటో నడుపుకుంటే.. వచ్చే ఆదాయంతో నా గర్ల్ ఫ్రెండ్ ని హాయిగా చేసుకుంటున్నా అని చెప్పి నవ్వేస్తారు.

గర్ల్ ఫ్రెండ్ అన్న మాటకి నవ్వు వచ్చి.. గర్ల్ ఫ్రెండ్ ఉందా అని అడిగాను.. దానికి అతను నవ్వి నా భార్యే నా గర్ల్ ఫ్రెండ్ అని చెప్పారు. ఆమె వయసు ఇప్పుడు 72 సంవత్సరాలు. ఈ వయసులో కూడా నన్ను ఇంటిని మంచిగా చూసుకుంటుంది అని చెప్పారు. మరి పిల్లలు లేరా అని అడిగాను. వాళ్ళ జీవితం వాళ్లదే అని సమాధానం ఇచ్చారు. ఇప్పుడు మేము ఉంటున్న సింగల్ బెడ్ రూమ్ ఇంటికి నెలకు 12 వేలు అద్దె. ఆ అద్దెను వాళ్లే కడతారు. అంతకుమించి వారి నుంచి మేము ఏమీ ఆశించము. మాకు ఉన్న దానిలోనే మేము సంతృప్తిగా గడుపుతున్నాము అని చెప్పుకొచ్చారు. అతను మాట్లాడినంత సేపు అతని మాటల్లో ఎక్కడ జీవితం పట్ల ఫిర్యాదు కానీ, నిరాశ కానీ, నిస్పృహ కానీ కనిపించలేదు. ఆయన్ను చూసాక మానసిక ఆనందం లేనప్పుడు ఎన్ని లక్షలు, కోట్లు ఉన్నా ఏమి ప్రయోజనం అనిపించక మానదు.

ఇటీవల ఆర్ ఆర్ ఆర్ సినిమా ప్రేక్షకుల మన్ననలు పొందుతోంది. ఈ సినిమాలో కుమ్రం భీము గా నటించిన ఎన్టీఆర్ నటన కూడా ప్రేక్షకులను కన్నీళ్లు పెట్టించేదిగా ఉంది. కానీ, సినిమాలో కొంత కల్పిత భాగం ఉన్నప్పటికీ.. నిజమైన కుమ్రం భీము చరిత్ర చాలా మందికి తెలియదు. వాస్తవానికి, కుమ్రం భీము పేరుని రకరకాలుగా రాస్తున్నారు.

కొమరం భీం, కొమురం భీం, భీమ్.. ఇలా రాస్తూ వస్తున్నారు. కానీ, బీబీసీ కధనం ప్రకారం కుమ్రం భీము సరైనది. ఆదివాసీలు బీబీసీ కు ఇచ్చిన ఇంటర్వ్యూలోనే వెల్లడించారు.

1900 ల కాలంలో నిజాం తరహా అణచివేత, బ్రిటీషర్ల పాలన కొనసాగుతూ వచ్చింది. ఆ సమయంలో కొత్త చట్టాలు ఎన్నో వచ్చాయి. వ్యాపార అవకాశాలు విస్తరిస్తున్న ఆ కాలంలో వస్తున్న కొత్త చట్టాలు ఆదివాసీలకు ఇబ్బందులుగా పరిణమించాయి. ఎంతో కాలంగా వ్యవసాయం చేస్తూ వస్తున్న ఆదివాసీలకు కొత్తగా వచ్చిన చట్టాలు చుక్కలు చూపేవి. ఎవరెవరో వచ్చి.. ఆ భూమి తమదని, ఖాళీ చేయాలనీ కోరుతూ ఉండేవారు. పండించిన పంటని లాక్కునే వారు. వడ్డీ వ్యాపారుల వలన కూడా ఇబ్బందులు వచ్చేవి. మరోవైపు కట్టెలు కొట్టుకోవడానికి వీలు లేని పరిస్థితి ఉండేది. ఇలా ఆదివాసీల గోండు కుటుంబాలు ఎదుర్కొన్న ఇబ్బందులు ఒకటీ, రెండూ కాదు. అలాంటి కుటుంబాల్లోనే కుమ్రం భీము కుటుంబం కూడా ఉండేది.

సంకెపల్లిలోని వ్యాపారులు, అటవీ అధికారుల కారణంగా భీము కుటుంబం కూడా చాలా బాధలను ఎదుర్కొంది. భీము తండ్రి మరణించిన తరువాత వీరి కుటుంబం సుర్దాపూర్‌లో స్థిరపడ్డారు. అక్కడ పంటలు పండించే నాటికి భీముకు 15 సంవత్సరాల వయసు వచ్చింది. పంట చేతికందే సమయానికి.. ఆ స్థలం నాదంటూ ఓ ముస్లిం వ్యక్తి వచ్చారు. ఆ సమయంలో భీము వారితో గొడవపడ్డారు. అంతే కాదు… సిద్ధిక్ అనే వ్యక్తి తలపై కూడా కొట్టారు. అక్కడ నుంచి పారిపోయిన కుమ్రం భీము అస్సాం చేరుకున్నారు. అక్కడే కొంతకాలం టీ తోటలో పని చేసారు. అక్కడే రాయడం, చదవడం నేర్చుకున్నారు. దేశవ్యాప్తంగా పలు చోట్ల జరుగుతున్న తిరుగుబాట్ల గురించి కుమ్రం భీము అక్కడే తెలుసుకున్నాడు. మన్నెం దొర అల్లూరి సీతారామరాజు గురించి కూడా కుమ్రం భీము తెలుసుకున్నాడని “అల్లం రాజయ్య” అనే రచయిత “కుమ్రం భీము” అనే పుస్తకంలో పేర్కొన్నారు.

మన్నెం తిరుగుబాట్ల గురించి కూడా కుమ్రం భీము తన సహచరులతో చెప్తూ ఉండేవాడట. అస్సాం టీ తోటలలో పని చేసే రోజుల్లోనే అక్కడ కూడా తిరుగుబాట్లలో కుమ్రం భీము పాల్గొనే వాడట. అక్కడ నిర్బంధిస్తే.. అక్కడినుంచి తప్పించుకుని లచ్చు పటేల్ వద్ద పనిలో చేరారట. అక్కడే.. సోమ్ బాయిని వివాహం చేసుకున్నారట. ఆ తరువాత ఆసిఫాబాద్ జిల్లా బాబెఝరి గ్రామాన్ని కేంద్రంగా చేసుకుని 12 గ్రామాల ఆదివాసీలను కలుపుకుని అడవులని నరికి వ్యవసాయ భూములుగా సాగు చేశారట. దీనితో పోలీసులు పెద్ద విధ్వంసం సృష్టించారు. ప్రభుత్వానికి, ఆదివాసీలకు మధ్య చర్చ నడిపే వ్యక్తిగా కుమ్రం భీము వ్యవహరించారు.

రోజు రోజుకు అధికారులతో ఇబ్బందులు ఎక్కువ అవ్వడం, పంట చేతికి రాకపోవడం వంటి సమస్యలు వస్తుండడంతో కుమ్రం భీము విసిగిపోయాడు. దీనితో 12 గ్రామాల ఆదివాసీలను కలుపుకుని పోరాటాలు చేసారు. అడవి, అడవి పై హక్కులు, అడవి చుట్టూ ఉన్న భూమి, అక్కడ దొరికే నీరు పై ఆదివాసీలకు హక్కులు ఉండాలని కుమ్రం భీము ప్రధాన ఉద్దేశ్యంగా ఉండేది. ఈ ఉద్దేశ్యంపైనే ఆయన అనేక పోరాటాలు చేసారు. “జల్- జమీన్- జంగల్ ” అనే నినాదంపై భీము పోరాటం చేసాడు.

Place where Bheem was killed

అయితే.. ప్రభుత్వం కుమ్రం భీముతో చర్చలు జరిపినప్పటికీ అవి సఫలం కాలేదు. దీనితో పోలీస్ బలగాలు దాడికి దిగాయి. దాదాపు ఏడు నెలల పాటు ఆ గ్రామాలలో యుద్ధ వాతావరణం నెలకొంది. ఓ వైపు నిజాం సేనలు, మరోవైపు కుమ్రం భీము ఆధ్వ్యర్యంలో ఆదివాసీలు దాడులు చేసుకున్నాయి. ఊహించని విధంగా 300 ల పైగా మందుగుండు సామగ్రితో పోలీసులు కుమ్రం భీము ఉంటున్న స్థావరాలపై వెనుక వైపు నుంచి వెళ్లి దాడి చేసారు. భీము తో పాటు మొత్తం 15 మందిని కాల్చి చంపేశారు. ఆ తరువాత మిగిలిన వారిని అరెస్ట్ చేసారు. కుర్దు పటేల్ అనే వ్యక్తి ఇచ్చిన సమాచారం వల్లే కుమ్రం భీము స్థావరాలు పోలీసులకు తెలిసాయి. 1940 సెప్టెంబర్ 1 వ తేదీన కుమ్రం భీము చనిపోయారు. 1946 లో తెలంగాణ సాయుధ దళాలు ఈ కుర్దు పటేల్ అనే వ్యక్తిని కాల్చి చంపేశాయి.