Mohana Priya

సామాన్యంగా ఎవరైనా చనిపోతే మనం రెస్ట్ ఇన్ పీస్ అనే పదాన్ని వాడతాం. దాని అర్థం చనిపోయిన వ్యక్తి ఆత్మకు శాంతి చేకూరాలి అని అనుకుంటాం. కానీ హిందువుల్లో రెస్ట్ ఇన్ పీస్ అనే పదం వాడటం సరికాదు. ఆ పదం వెనుక ఒక అర్థం ఉంది.

క్రైస్తవులు చనిపోయిన వాళ్ళని పాతి పెడతారు. వాళ్లకి తీర్పు వచ్చే రోజు ఒకటి ఉంటుంది. అంటే ఆరోజు ఆ వ్యక్తి స్వర్గానికి వెళ్తాడా నరకానికి వెళ్తాడా అనేది ప్రభువు నిర్ణయిస్తారు. తీర్పు వచ్చే రోజు వరకు ఆత్మ ఆ సమాధిలో ఉంటుంది. తీర్పు రోజున చనిపోయిన వాళ్ళు మళ్ళీ లేస్తారు అని నమ్ముతారు. అప్పటివరకు ఆ ఆత్మ శవపేటిక లోపల ఉండాలి. అందుకే తీర్పు వచ్చేంతవరకు శాంతం తో ఉండమని రెస్ట్ ఇన్ పీస్ అన్న పదాన్ని వాడుతారు.

హిందూ మతం లో చనిపోయిన వాళ్ళు తిరిగి లేవడం అనేది ఉండదు. హిందూ మతం పునర్జన్మను నమ్ముతుంది. మరణించిన వ్యక్తి ఈ జీవితం లో చేసిన కర్మల ఆధారంగా వచ్చే జన్మ ఉంటుంది అని చెబుతుంది. కాబట్టి ఆత్మకి విశ్రాంతి అనేది లేదు.

హిందూ మతం లో ఆత్మకి మోక్షం ఉంటుంది అని నమ్ముతుంది. ఇక్కడ మోక్షం అంటే విముక్తి. జననం నుండి మరణం వరకు ఉన్న జీవిత చక్రంలో లో మనిషికి తోడు గా ఉన్న ఆత్మకి విముక్తి. అందుకే రెస్ట్ ఇన్ పీస్ అన్న పదాన్ని ఉపయోగించకుండా ఆత్మ మోక్షాన్ని పొందాలి అని, లేదా ఓం శాంతి అని, లేదా ఓం సద్గతి అని చెప్పాలి. సద్గతి అంటే మోక్షం లేదా విముక్తి అని అర్థం.

ఇంకా రెస్ట్ ఇన్ పీస్ అర్థం ప్రేతాత్మ అర్థం వచ్చేలా ఉంటుంది. హిందూ ధర్మం ప్రకారం చనిపోయిన వ్యక్తి శరీరాన్ని విడిచి పెట్టగానే ప్రేతాత్మ గా మారతారు. అందుకే రెస్ట్ ఇన్ పీస్ అన్నప్పుడు ఆ ఆత్మ భూమిపైనే ఉండిపోవాలని ప్రార్థిస్తున్నాం. అప్పుడు ఆత్మ ప్రేతాత్మ గా మారుతుంది. హిందువుల్లో మనిషి చనిపోయిన 13వ రోజు ఒక కార్యక్రమం చేస్తారు.

పదమూడవ రోజు కార్యక్రమంలో ప్రేతాత్మ ను ఈ భూమి విడిచి వెళ్ళమని కోరుతారు. అంటే మరో జన్మ తీసుకోమని అయినా కావచ్చు లేదా ఆత్మకు మోక్షం కలగాలి అని అయినా కావచ్చు. ఓం సద్గతి అని చెప్పడం ద్వారా ఆత్మని వెళ్లాలని కోరుతున్నట్టు అర్థం వస్తుంది.

ఇంకా హిందువులు పునర్జన్మను నమ్ముతారు కాబట్టి అలా చెప్పడం ద్వారా ప్రశాంతంగా అయినా కూడా ఈ భూమి మీద ఉండొద్దు అని, మరో జన్మ తీసుకోవాలి అంటే ఇప్పుడు ఆత్మ ఈ ప్రపంచాన్ని విడిచిపెట్టాలి అని కోరుతున్నట్టు కూడా అర్థం వస్తుంది.అందుకే హిందూ ధర్మం ప్రకారం రెస్ట్ ఇన్ పీస్ అన్న పదానికి అర్థం వేరేగా ఉంటుంది కాబట్టి ఆ పదం వాడటం సరి కాదు అనడానికి ఇదే అంతరార్థం.

మనం చూస్తూనే ఉంటాం. బ్రాహ్మణులు మాంసాహారం తీసుకోరు. అంతే కాదు.. వీరిలో చాలా మంది ఉల్లిపాయను, వెల్లుల్లిపాయను ఆహారంలో భాగంగా తీసుకోరు. నిజానికి వీటివలన శరీరానికి చాలా మేలు జరుగుతుంది. అయినప్పటికీ చాలామంది బ్రాహ్మణులు వీటిని ఆహారంగా తీసుకోవడానికి ఇష్టపడరు.

బ్రాహ్మణులలో చాలా మంది ఉల్లిపాయ, వెల్లుల్లిని తినడానికి ఇష్టపడరు. వారి వంటకాలలో కూడా ఇవి లేకుండా వండుకుని తింటూ ఉంటారు. ఈ రెండు పదార్ధాలలోను వాసన ఎక్కువ గా వస్తూ ఉంటుంది.

ఉల్లిపాయ, వెల్లుల్లి లో సల్ఫర్ (గంధకం) ఎక్కువ మోతాదులో ఉంటుంది. అందుకే వీటినుంచి ఎక్కువగా వాసన వస్తుంటుంది. వీటిని తీసుకోవడం వలన నాలుకపై వాటితాలూకు వాసన ఎక్కువ సేపు ఉంటుంది. తద్వారా మాట్లాడుతున్నప్పుడు కూడా ఆ వాసన వస్తూ ఉంటుంది. ఇలాంటి పదార్ధాలను సాత్విక ఆహరం కింద పరిగణించరు. బ్రాహ్మణ కుటుంబాల్లో ఆహార నియమాలు నిష్ఠగా పాటిస్తారు.

సాత్విక ఆహారం తప్ప ఇతర ఆహారపదార్ధాలను ముట్టుకోరు. ఏ పూటకి ఆ పూటే వండుకుని తింటూ ఉంటారు. తాజాగా ఉన్న కూరగాయలనే వాడుతుంటారు. బ్రాహ్మణుల్లో చాలా మంది మంత్రోచ్ఛారణ, వేద పారాయణాలనే వృత్తిగా ఎంచుకుంటారు. దీనికి స్పష్టమైన ఉచ్చారణ అవసరం. అందుకే వీరు తమో, రజో గుణాలను కలిగించే ఆహారపదార్ధాలు దూరంగా ఉంటారు.

ఒకప్పుడు పుదీనా (ఎక్కువ వాసన వస్తుంది అని) కు కూడా దూరంగా ఉండేవారు. అయితే..కాలక్రమేణా ఈ అలవాట్లలో కూడా మార్పులు వచ్చాయి. ఓ కోరా యూజర్ ఈ విషయం గురించి చెబుతూ తన తాతల కాలం నాటి సంఘటనను పంచుకున్నారు. ఓ ఇంట్లో తాతగారు, మామ్మగారు బయట మంచాలు వేసుకుని పడుకున్నారు. ఆ సమయం లో ఓ దొంగ మామ్మగారి ఒంటిపేట గొలుసుని కొట్టేయాలని వచ్చాడు.

కాని అతని నోటి నుంచి వస్తున్న ఉల్లిపాయ వాసన వలన ఆమెకు మెలకువ వచ్చి.. “ఉల్లిపాయ కంపు కొడుతున్నావురా… ఈ గొలుసు తీసుకుని ఇక్కడినించి వెళ్ళిపో..” అంటూ విసురుగా పంపేసారట. ఆ తరువాత దొంగ పారిపోతుండగా.. ఆ మామ్మగారు అరిచినా అరుపులకు అందరు లేచి వాడిని పెట్టుకున్నారట. ఇంతటి వాసన వస్తుంటాయి కనుకే.. ఉల్లిపాయ, వెల్లుల్లిని బ్రాహ్మణులు నిషేధిస్తారు.