తల్లిదండ్రులు పిల్లల బాగు కోసం నిరంతరం శ్రమిస్తారు. వాళ్ళు తిన్నా తినకపోయిన పిల్లల కడుపు నిండితే చాలు అనుకుంటారు. పిల్లల్ని ఉన్నతస్థానంలో చూడడం కోసం పగలు రాత్రి కష్టపడతారు. రూపాయి రూపాయి పోగు చేసి చదివిస్తారు.
అలా మా తల్లిదండ్రుల వల్లే నేను ఈ రోజు ఈ స్థానంలో ఉన్నాను అని రీసెర్చ్ స్కాలర్ “ప్రచి ఠాకూర్” తన రియల్ స్టోరీ చెప్పుకొచ్చింది. తన జీవితంలో నాన్నే రియల్ హీరో అని తనకు వాళ్ళ నాన్న ఎలా అండగా నిలబడి, సక్సెస్ లో వెన్నంటే ఉన్నాడో తన మాటల్లోనే చూద్దాం . .
మేము బీహార్‌లోని సుపాల్ అనే చిన్న పట్టణంలో నివసిస్తాము. చిన్నప్పుడు మా నాన్నంటే నాకు చాలా సిగ్గుగా అనిపించేది. రోడ్డు పక్కనే ఉన్న ఓ చిన్న దుకాణంలో గ్యాస్ స్టవ్ లు, కుక్కర్లు రిపేర్ చేసేవాడు. మాకు చిన్న ఇళ్లు ఉండేది. మేము ఎక్కువగా రోటీ, ఉల్లిపాయలు తింటాము. కుటుంబ పోషణ కోసం మా అమ్మ బట్టలు కుడుతుంది. నేను, నా బ్రదర్ పాత బట్టలు వేసుకునే స్కూలుకు వెళ్తాము.
పైగా ప్రతి సంవత్సరం పాత నోట్ బుక్స్ లోనే రాస్తాను. ఇతర పిల్లలు మాత్రం కొత్త బట్టలు, కొత్త పుస్తకాలు కొనుక్కునే వారు. నాకు ఇది అవమానంగా ఉండేది. నా పదవ ఏట ‘కుటుంబం’పై ఓ ఒక వ్యాసం రాయమని టీచర్ చెప్పారు. నేను సింపుల్‌గా ఇలా రాశాను. ‘బౌజీ ఒక వ్యాపారవేత్త, మరియు అమ్మ ఒక టైలర్.’ అని.. అలాగే నేను నా తల్లిదండ్రులను అందరికీ పరిచయం చేశాను.
ఒకరోజు గొడవ జరుగుతున్నప్పుడు ఒక అబ్బాయి, ‘తేరే బాప్ కీ పాన్ కీ దుకాన్ హై, అంటూ ఎగతాళి చేసాడు. నేను ఏడుస్తూ ఇంటికి పరిగెత్తాను. ఏడుస్తూ బౌజీ (నాన్న) తో నువ్వు ఆఫీసులో ఎందుకు పని చేయవు అని అడిగాను? నాన్న నా కన్నీళ్లు తుడుస్తూ… “డబ్బే జీవితం కాదు” అన్నాడు. నిజానికి అప్పుడు ఆ మాటల విలువను గుర్తించలేదు.
నేను ఉన్నత చదువుకు చదవాలని, ఎక్కువ జ్ఞానాన్ని సంపాదించాలని నిరంతరం శ్రమించేదాన్ని. కానీ సమాజం దీన్ని జీర్ణించుకోలేకపోయింది. కాలక్రమేణా, బౌజీ నన్ను ఎంత సమర్థించాడో నేను గ్రహించాను! ఎవరు ఏమన్నా, ఏమనుకున్నా నేను మాత్రం పట్టుదల వదలకుండా చదివాను. మా ఊర్లో అమ్మాయిలకు 10వ తరగతి పూర్తవగానే పెళ్లి చేస్తారు. కానీ మా నాన్న మాత్రం నా ఉన్నత చదువుల కోసం డబ్బులు ఆదా చేయడంలో బిజీగా ఉన్నాడు.
స్త్రీ, పురుషుల మధ్య తేడా లేదని కూడా ఆయన నాకు బోధించారు. మా ప్రాంతంలో అమ్మాయిలు వంట చేసి తరగతులకు వెళ్తే, మా నాన్న మాకు వండిపెట్టేవారు. వారి ఎవరికీ లేనిది నాకు ఉందని నేను గ్రహించాను. కొంత కాలానికి నేను నా తండ్రిని చూసే విధానం పూర్తిగా మారిపోయింది. నేను అతని కుమార్తెగా గర్వంగా భావించాను. నేను గర్వంతో నా పాత యూనిఫాం ధరించడం ప్రారంభించాను అలాగే నా చిరిగిన పుస్తకాలను సంతోషంగా ఉపయోగించాను.
నేను పాండిచ్చేరిలో మాస్టర్ డిగ్రీని పొందాలని నిర్ణయించుకున్నప్పుడు.. అందరూ ‘డబ్బు ఎందుకు వృధా, అమ్మాయికి పెళ్లి చేసి పంపించు అన్నారు. కానీ బౌజీ నాకు మద్దతుగా నిలిచాడు. తరువాతి 2 సంవత్సరాలలో, మా గ్రామంలోని ప్రజలు నాపై పుకార్లు వ్యాప్తి చేశారు. ‘ఆమె బహుశా గర్భవతి అయి పారిపోయింది అంటూ.. దీనికి కోపం తెచ్చుకునే బదులు, నవ్వడం నేర్పించాడు నాన్న.
అలాగే నమ్మకంగా ఎలా ఉండాలో కూడా అతను నాకు నేర్పించాడు. నాకు ఇప్పటికీ గుర్తుంది.. నేను మొదటిసారిగా నా పరిసర ప్రాంతంలో ఒక ఈవెంట్‌కి యాంకరింగ్ చేసినప్పుడు నేను చాలా భయపడ్డాను. ఆ సమయంలో ఎంతో ధైర్యం చెప్పాడు నాన్న. అప్పటి నుండి నేను జీవితంలో వెనిక్కి తిరిగి చూసుకోలేదు. విశ్వవిద్యాలయాలలో అతిథి ఉపన్యాసాలు చేయడం నుండి టెడ్స్ (TEDx) లో నా జీవితాన్ని పంచుకోవడం అన్నిచోట్లా దైర్యంగా ఉన్నాను.
నేను టెడ్స్ ప్లాట్‌ఫారమ్‌లో మాట్లాడినప్పుడు, బౌజీ హాజరు కాలేదు, కాబట్టి అతను నన్ను చూడటానికి టెలివిజన్‌ని కొన్నాడు. ఈ రోజు నేను నా పీహెచ్ డీ (PhD) పూర్తి చేస్తున్నాను. మరియు డైవర్సిటీ ట్రైనర్ & పరిశోధకుడిగా పని చేస్తున్నాను. మీరు ఎప్పుడైనా బౌజీని కలిసినట్లయితే? అతను తన తల పైకెత్తి నా గురించి మీకు చెబుతాడు!
నేను తనకి కొత్త చొక్కా లేదా గడియారాన్ని బహుమతిగా ఇచ్చిన ప్రతిసారీ, ‘బేటా, మీ డబ్బును నా కోసం వృధా చేసుకోకండి!’ అని బావుజీ అంటాడు, కానీ నేను అతనికి ఎలా చెప్పగలను. ఒకప్పుడు పాన్‌వాలా కుమార్తెగా సిగ్గుపడిన చిన్న అమ్మాయి.. ప్రపంచాన్ని అతని పాదాల వద్ద ఉంచడానికి సిద్ధంగా ఉందని . .
